صواحی که بونه، آسوک و لرزون
باجیخاله سره جم انه بیرون
چشّه دس کشنه تار و سیاهه
دیروز افتاب بی‌یه امروز میاهه
ونه سر غمزه و دسمال به گردن
جلیقه‌ی پیله وه دارنه درزن
کلش کنده، ونه سینه خرابه
نتونده بخسه، وه ره عذابه
سیو شوی میون تک‌تک کلش
اتّا مرغنه هسّه ونه خرش
احمدی دسته‌گاری داشته پارسال
وه پیش‌پیش شی‌یه وُ باجی به دنبال
کُنه رویی، کُنه لوه، کُنه مس
همه گاریِ تن شریک جه دَوس
نوشابه شیشه و ساندیسِ کارتن
خرینه دیکونا جه مفت و ارزون
وشون گاری که پر بیّه نم‌نم
شی‌نه جوکّی‌مله پیش محرّم
احمدی چونه زنده باجی نیشته
کلش کنده که بَی ته اَتی ویشته
هوا تاریکِ شوئه، بی‌صدائه
باجی دسته‌گاری ره توک هدائه
ونه چش اسری‌یه، برمه نکنده
باجی دنیا ره بدجور خنده زنده.
برگردان: مهران نوری
[1] . غمزه: روسریِ سه‌گوشی که زنان به پیشانی می‌بستند. اغلب کارکردی زینتی داشت.
[2] . جوکی‌محلّه: از محلّه‌های ساری
